Vannacht werd ik om 1 uur wakker toen de 6yo naar de wc ging.
‘Gaat het goed?’, vroeg ik. ‘Ja!’, zei ze, maar ik voelde dat dat niet zo was.
Na een minuut zei ze dat ze er weer uit wilde omdat ze haar handen nog even wilde wassen. Nee schat, dat hoeft niet, dat heb je net toch al gedaan?
Ze werd meteen enorm gestrest. Ze zei dat ze écht haar handen moest wassen, want volgens haar had ze het niet goed gedaan. Mop, je hebt je handen net gewassen en dat is écht genoeg!

Voor haar was dat niet zo.

Ik probeerde heel rustig uit te leggen dat het allemaal niet erg was. Ja, handen wassen na het plassen is goed. En voor het eten ook. En na het spelen in de speeltuin. Maar verder is het oké joh. Maar dat vond ze niet. Ze zei wel steeds: Oké, dan doe ik het niet. Maar na twee minuten stilte klonk er dan toch weer een paniekstemmetje die zei: ‘Ik wil het wél heel graag! Ik wil echt heel graag mijn handen even wassen!’

Echt om te huilen zo sneu.

Ik heb haar bij me in bed genomen en twee kindermeditaties opgezet, maar ze zei zelf dat het niets hielp. Ze mocht nog een filmpje kijken op mijn mobiel, maar ze blééf het over die handen hebben.

Nadat ze al ruim een uur wakker was, wist ik dat ik er een eind aan moest maken en zei ik dat het nu gewoon klaar was en ze moest gaan slapen. ‘Pak maar je knuffel, dan ga je nu samen met je knuffel bij mij slapen!’
Misschien had ik dat eerder moeten doen, ik weet het niet. Ik wilde het ook graag serieus nemen. Maar het werkte meteen. Ze sliep binnen twee minuten.

 

Toen we met de spacescooter onderweg naar school waren, kwamen we 5 kinderen uit de klas tegen. Wat voelt dat meteen als een rijkdom, om klasgenootjes (en hun ouders) te zien na maar twee dagen geen onderwijs!

Het opstarten van het Thuisonderwijs ging niet perse soepel. Ik had 3 A4’tjes gelezen en dacht goed te weten waar ik alles kon vinden, maar ik vond het chaos. Ik had het meeste materiaal bij elkaar, maar kon één boek niet vinden. In de brief van de juf stond dat we haar konden mailen met vragen, maar haar mailadres stond daar niet bij.
Ik appte de klassenjuf. Hebben jullie dat boek wel? ‘Nee, maar ik dacht: dan slaan we dat toch gewoon over!’
Ik ga nooit zo’n juf worden, ik weet het zeker. Helaas.
Gelukkig wilde zij het de juf vragen en bleek niemand dat boek te hebben. Later op de dag nog meer appjes met vragen over dit boek in de klassenapp.

Oké, we kunnen aan de slag! Ik keek mee op de tablet met de thuisinstructie. Nog maar nét aan de slag, stond de 6yo op en zocht een puntenslijper. Die vond ze niet. Ik pakte er van boven een, maar het is zo’n driehoekige potlood en die paste niet in de gewone slijper. Dus maar naar beneden waar ik een puntenslijper voor grote potloden heb.
De 6yo kon weer schrijven.
Tot er weer een punt afbrak.
En weer.
En weer.
Het potlood was al 5 centimeter korter en ik gaf haar maar een gewoon potlood van mijzelf. Daar paste de rubberen pennengreep niet omheen, maar ze heeft toch een goede pengreep, dus het was oké.

Eindelijk verder.
De 6yo deed het huiswerk heel braaf en netjes. Ik zat er grotendeels naast. Verduidelijkte, spoelde door wat ze niet nodig had. Keek het samen met haar na. Pakte weer een ander potlood omdat ook hiervan de punt brak.

Ik zorgde dat ik voorbereid ben op de komende dagen:

De 6yo was tijdens het huiswerk maken dolgelukkig en zei ze meerdere keren: ‘Nu ben ik eindelijk bij mama terwijl ik tóch school heb!’

Smelt.

 

 

6yo ruimde dit weekend UIT HAARZELF! haar bureau op en wilde daarna dat ik werkbladen uit ging printen. ‘Ik wil zo graag ook een keer huiswerk!’
(Nee, dit verzin ik niet!)
Als een goede butler deed ik wat ze me vroeg en ze ging lekker aan het werk achter haar bureautje, waarna ik een krul bij alles zette en ze er een plaatje bij mocht uitzoeken.

Vandaag nog even vakantie, maar morgen krijgt ze écht huiswerk.
Voor de vorm zette ik haar maar even voor schooltv. Leerzame programma’s zijn sowieso wel haar ding. Zij blij, ik ook even rust. Tót het een moeten wordt.
‘Ga maar even leesturbo doen, de juf wil dat je wat snelheid krijgt met lezen.’
‘Waaroooooom? Ik wil het nieieieiet’.
Ik kreeg haar zover dat ze één oefening deed.

Ik denk dat ik de komende weken maar moet doen alsof het huiswerk allemaal mág, maar vooral niet moet!

 

Het was niet de vraag óf het ging gebeuren, maar meer wanneer.
De scholen zijn dicht vanwege het Coronavirus.
Ik realiseer me dat het wel eens heel lang kan gaan duren, maar deze eerste dag realiseer ik me vooral dat het leven me goed afgaat in mijn eentje en zie ik er niet perse tegenop. Tot voor kort dacht ik nog vaak in stresssituaties dat ik een ander nodig had. Nu denk ik: ik red het prima. Alles bij elkaar opgeteld woon ik al 23 jaar alleen. Dat is niet altijd even succesvol geweest, maar de laatste tien jaar dat ik al alleen woon is dat zeker wél.

Mijn dochter wil graag afspreken met iemand waar ik ook graag bevriend mee wil zijn, maar die ander wil dat (duidelijk) niet met mij. Op de vraag van mijn dochter waarom dat zo is, zei ik tot voor kort: ‘Omdat ze mij niet zo leuk vind’. Vandaag hoorde ik mezelf zeggen: ‘Omdat ik haar niet zo leuk vind.’

Ik kan het alleen.
Niet álles. Maar wat er nu is, dat lukt me prima.

De 6yo zei vanmorgen melancholisch: ‘Ik wil eigenlijk helemaal niet dat je gaat trouwen.’
Ik keek haar aan. ‘Nee?’
‘Nee, ik vind het zo ook wel heel fijn, alleen met jou.’

*smelt*

Boks, lieverd! ❤️