Het was niet de vraag óf het ging gebeuren, maar meer wanneer.
De scholen zijn dicht vanwege het Coronavirus.
Ik realiseer me dat het wel eens heel lang kan gaan duren, maar deze eerste dag realiseer ik me vooral dat het leven me goed afgaat in mijn eentje en zie ik er niet perse tegenop. Tot voor kort dacht ik nog vaak in stresssituaties dat ik een ander nodig had. Nu denk ik: ik red het prima. Alles bij elkaar opgeteld woon ik al 23 jaar alleen. Dat is niet altijd even succesvol geweest, maar de laatste tien jaar dat ik al alleen woon is dat zeker wél.

Mijn dochter wil graag afspreken met iemand waar ik ook graag bevriend mee wil zijn, maar die ander wil dat (duidelijk) niet met mij. Op de vraag van mijn dochter waarom dat zo is, zei ik tot voor kort: ‘Omdat ze mij niet zo leuk vind’. Vandaag hoorde ik mezelf zeggen: ‘Omdat ik haar niet zo leuk vind.’

Ik kan het alleen.
Niet álles. Maar wat er nu is, dat lukt me prima.

De 6yo zei vanmorgen melancholisch: ‘Ik wil eigenlijk helemaal niet dat je gaat trouwen.’
Ik keek haar aan. ‘Nee?’
‘Nee, ik vind het zo ook wel heel fijn, alleen met jou.’

*smelt*

Boks, lieverd! ❤️