Hoe meer moeders ik ontmoet, hoe meer verontschuldigingen ik moet aanhoren. Rechtstreekse verontschuldigingen zoals: ‘Sorry, dat het hier zo’n rommel is maar,…’ en soms verkapt: ‘Het was vanmorgen zo druk dat ik helemaal geen tijd heb gehad om de ontbijtkruimels onder tafel weg te halen.’

Moeders delen foto’s op Instagram en roepen dan dat hun huis ontploft is, ‘maar dat geeft niet, want mijn kinderen hebben in elk geval lekker gespeeld’.
Mijn huis ziet er nóóit uit zoals op die foto’s! En als wel, dan schrijf ik er trots bij dat ik heb opgeruimd!

‘Al die bloemen vielen dit weekend in één dag van de boom’. Ja, ik ken de boom, die doet dat. Denk je dat ik vind dat je dat in je agenda had moeten zetten zodat je de groencontainer er onder kon zetten?
‘Het gras had eigenlijk al dit weekend gemaaid moeten worden…’
En dan kijk ik naar het gras en denk ik: Is dit te lang? Serieus? IS DIT TE LANG GRAS?

Moeders, wat moet ik met jullie? Wat verwachten jullie als jullie bij mij thuis komen? Verwachten jullie dat daar geen kruimels op de grond liggen? Dat er geen speelgoed op de grond ligt, waar je ook kijkt? Verwacht je dat ik mezelf ook voor alles wat misschien anders is dan bij jou (MAAR WAARSCHIJNLIJK PRECIES HETZELFDE ALS BIJ JOU!) ga verontschuldigen? Moet ik ‘Sorry!’ zeggen omdat je mijn gras buiten kunt zien bloéien? Echt? Want dan ben ik wel even bezig!

Ik had ooit een vriendinnetje die in een ontzettend ‘vol’ huis woonde. Best gestructureerd volgens mij, want ik zag er nooit verandering in. De moeder was de liefste moeder die ik kende en ik kwam er erg graag.
Het maakt geen donder uit hoe opgeruimd je huis eruit ziet of hoe je gras erbij ligt mensen. Als je maar een beetje lief bent!