Direct na het ontbijt (toen ik nog lang niet wakker was) ontwikkelde mijn schatje tot  een chagrijnig kind die niet aan het huiswerk wilde. Het is duidelijk maandag.
Ik had beter moeten weten en het niet ook nog over haar ‘bloemkol’ en ‘peenk’ (pink) te willen hebben.
Meestal blijf ik in de buurt als ze stukjes zelfstandig werkt, maar nu maakte ik me uit de voeten.
Het mocht niet helpen, de ochtend en de middag werden een drama en het thuiswerk kwam gewoon niét af.

We zochten een grote speeltuin op en waaiden beide een beetje uit. Wat is het nog koud!, ondanks dat lekkere zonnetje.

Op de terugweg zette ik de radio aan. Tijdens het rijden verbaasde ik me over wat ik in het scherm las: ‘Houd 1,5 meter afstand!’ Moet ik dit op mijn autoradio lezen? Voor je het weet houdt ik te weinig afstand en bots ik tegen de auto voor me!

En ineens was daar het nieuws: ‘De hoeveelheid doden door het Coronavirus is,…’
Ik zette de radio met een snelle druk op de knop uit.
De zesjarige keek verbaasd opzij. ‘Wil je niet dat ik dat hoor?’
‘Ik wil het zelf niet horen!’, zei ik.
‘Zijn er dode mensen door het coronavirus?’
Ik zag de schrik in haar ogen.
‘Ja, allemaal oude mensen. Die zijn het kwetsbaars. Dat vertelde ik je laatst ook hè, daarom mogen we niet naar opa en oma in het verpleeghuis.’
‘Maar die zijn vast niet dood, want anders hadden we wel een mailtje gekregen: opa en oma zijn dood!’

Ik denk het ook schat.
Ik denk het ook.