In de klas:
Kleuter A: Ik kan 3 meter onder water zwemmen!
Kleuter B: Ik kan 6 meter onder water zwemmen!
A: Ik 10 meter!
B: Ik 15 meter!
A: Ik 12 meter!
B: Ik 13 meter!

Ik: Ik 100 meter!
A & B: Haha, echt niet!

Toch gek dat die kleuters elkaar zo serieus nemen. En mij niet.

De kleuter is veel te braaf (want bang om het fout te doen). Ze kreeg zowel van de juf als van mij het advies om ook eens stout te zijn. Dus dat deed ze heel braaf (?): Ze ging op de tablet terwijl ik net nee had gezegd.

En nu denk ik: moet ik nu straf uitdelen of taart?

 

Mama kom je met me spelen?
– Nee ik ben even bezig en jij zou toch even zelf spelen?
Ja maar grote wolf en grote vos zijn aan het vechten en ik kan er maar 1 tegelijk vasthou…
– Vechten? Moet ik met véchten meespelen??
…
– …
Nee wacht! … Ze gaan trouwen!
–

– Oké ik kom eraan.

Het is Roze Zaterdag en het zou 33 graden worden in Venlo. Ik zei een paar dagen van tevoren dat ik niet zou gaan. Ik heb immers een kind die écht niet tegen warmte kan en zelf werd ik van de week ook heel vervelend toen het maar een graad of 27 binnenshuis was.
We moeten niet gaan. Ik moet het loslaten.
Maar daar werd ik heel verdrietig van.

Ik ben al 28 jaar uit de kast, maar na al jaren geen relatie meer te hebben en veel lesbische vrienden te zijn kwijt geraakt, bestaat mijn lesbisch zijn op dit moment alleen uit af en toe een slechte date (of een slechtere chat daaraan vooraf gaand) en ‘hoi’ zeggen tegen een stel van 2 moeders op het schoolplein.
Je kunt je als hetero waarschijnlijk pas voorstellen wat dat met je doet als je een paar maanden in een homowereld zou leven waarin alleen maar mannen- en vrouwenstellen bestaan en alle films op tv een homothema hebben. Als er dan een Nationale HeteroDag zou zijn, zou je er vast heen willen!

Ik ging. Met de kleine, die roze een mooie kleur vindt en regenbogen nog veel mooierderder.
Die zei: ‘Is het ook echt zaterdag vandaag? Nou ja! Wat toevallig!’
Met haar erbij kon het alleen maar een feestje worden.
En dat werd het.
Er bleek dit jaar een kidsarea te zijn (en ook nog eens in de schaduw!), dus daar waren we lang. We keken naar grappige poppenkastvoorstellingen en naar een leuk meisje dat gitaar speelde en lieve liedjes zong. De kleuter werd geschminkt, wilde graag een regenboogvlaggetje en kreeg die. Ze kreeg ook nog een gratis suikerspin, een waterpistooltje (nadat ze blik had gegooid) en véél snoep (jaja, de organisatie van roze zaterdag heeft een goede recruitmentafdeling 🤭), dus zij wil volgend jaar ongetwijfeld weer.

De kidsarea trok vooral heterostelletjes die verkoeling zochten nadat ze de stad in waren geweest met hun kroost. De grote-mensen-area waren te heftig met lawaai en drukte, dus voor mij schoot het zijn doel een beetje voorbij, maar ik wás er.
En volgend jaar hopelijk weer.
Omdat het gewoon fijn is om ook eens in de méérderheid te zijn.

De juf sprak me twee weken geleden aan: ‘Begrijp ik nou goed van de juf van groep 1 dat je dochter met Vaderdag altijd iets voor opa maakt?’
– ‘Nee. We hebben het er elk jaar even over en dan vraag ik wat zij wil. Maar tot nu toe wilde ze altijd wat voor mij maken.’
‘Jij bent natuurlijk ook vader en moeder tegelijk!’, zei de juf.

Mensen zeggen het vaak, maar ik hou niet van die uitspraak. Want ondanks dat ik er altijd wat jongensachtiger uit zie  dan de gemiddelde moeder (en me misschien ook wel zo gedraag?), ben ik zeker niet ook nog haar vader.
Want wat is dat eigenlijk, een vader zijn voor je kind terwijl je moeder bent? Naast een extra bundeltje liefde krijgen dan. Naast iemand bij wie je om een snoepje kunt vragen als je moeder net ‘nee’ zei misschien. Of iemand bij wie je uit kunt huilen als je mama weer eens stom doet. In de ogen van mijn dochter is het iemand waarmee ze kan spelen als ik aan het koken ben of andere saaie dingen doe.

‘Nee hoor, ik ben alleen haar moeder’, zeg ik.
‘Oké, maar je doet wel het takenpakket van twee mensen in je eentje’, roept juf.
Daar kan ik het volmondig mee eens zijn.
Eigenlijk best heel terecht dat ik twee knutselwerkjes in een jaar krijg!

Dit jaar praatten we er ook al even over. Ze zei dat ze nu misschien toch wat voor haar vader wilde maken. We kunnen het altijd bewaren voor later.
Ik betwijfel dat ze het nog wil geven als ze eenmaal 16 is en hem een half uur mag ontmoeten, maar het gaat om wat ze nú wil.

De juf vond het een mooi idee en dus kwam de kleuter vrijdag thuis met in haar tas een knutsel. ‘Voor papa.’
Ik moest er van slikken. Het woord ‘papa’ raakt me. Ik had haar zó erg een papa gegund! Een papa is hij niet. Maar het woord ‘vader’ vind ik ook al lastig om te gebruiken, alhoewel ‘donor’ ook zo kil is.
Hij is er niet, en dat is verdrietig.

Er zat een gedichtje op de knutsel:
‘Papa hier, papa daar,
altijd sta je voor me klaar.
Daarom zeg ik vandaag blij:
de allerliefste papa dat ben jij.’

Mijn adem stokte even.
‘Altijd sta je voor me klaar.’
‘De allerliefste papa ben jij.’
Had de juf dat gedichtje er nou niet gewoon af kunnen laten?

Nou ja, hij wás er, ooit. In een ziekenhuis, een jaar voor ik zwanger werd. Om vrouwen zoals ik hun kinderwens te kunnen laten vervullen. En daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor, dus wellicht is hij toch de allerliefste.

We bekijken samen de tekening die ze maakte.
Ik ben degene met het streepjesshirt.
‘Mijn vader zweeft een beetje’, zegt ze. ‘En hij heeft kaal haar.’
En dan: ‘O, ik ben helemaal vergeten om hem armen te geven!’

Ik vind het prachtig symbolisch. ❤

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

P.S.: Zie ook: Vaderdag (2016) en Prinsendag (2017)