Ik zit in mijn telefoon een interessant artikel te lezen. Mijn lieve kleutermeisje speelt naast me en wil dat ik even kijk. Ik ‘hmm’ wat, kijk heel even op, maar het verhaal is bijna uit en ik lees nog héél even door. Kindlief houdt vol dat ik even moet kijken want er gebeuren Grootse Dingen.

‘Kijk mama, kijk. Kijk! Mama, kijk eens? Kijk eens mama! MAMA! Als ik nou zo doe, dan,… zie je? Zie je dat mama? Mama kijk eens? KIJK MAMA! Moet je eens kijken! En als ik dan dit doe… Zie je? Kijk. Zie je dat mama? Zie je dit? Kijk mama! Kijk dan hoe leuk! Zie je dat! Kijk dan! Zie je?’

Ik speel met mijn kleutermeisje. Ik hang samen met haar geboeid over een pissebed heen of we ontdekken dingen die de wetenschap zelfs nog niet heeft bereikt. Mijn volledige aandacht zit in ons spel, maar voor mijn kleuter maakt het niet zo’n verschil.

‘Kijk mama, kijk. Kijk! Mama, kijk eens? Kijk eens mama! MAMA! Als ik nou zo doe, dan,… zie je? Zie je dat mama? Mama kijk eens? KIJK MAMA! Moet je eens kijken! En als ik dan dit doe… Zie je? Kijk. Zie je dat mama? Zie je dit? Kijk mama! Kijk dan hoe leuk! Zie je dat! Kijk dan! Zie je?’