Ik ben zelf een beetje heel erg overgevoelig als het gaat om dierenleed en kan dat niet verbergen voor mijn kind. Dat wil ik ook niet per se, maar ik vind het wel belangrijk dat ze nu vlees eet.
Ik voel me altijd schuldig als ik zelf vlees eet, maar 1,5 jaar vegetarisch zijn vond mijn lichaam duidelijk niet fijn, dus nu eet ik het toch maar.

(Ik schreef er al eens eerder een stukje over, dat kun je hier lezen.)

Tot nu toe haalde ik het vlees van een kippenpoot altijd voor mijn dochter van het bot af voor ik het haar gaf, maar nu zei ik voor het eerst: ‘Wil je zelf het vlees van de kippenpoot opeten?’

Ik hoorde het, zij hoorde het.
?

‘Kippenpoot? Is dat de poot van een kip?’
– ‘Nou eh,…’
‘Voelt ie het dan, als we hem opeten?’
– ‘Nee, dat voelt ie niet.’
‘Is ie dan al dood?’
– ‘Ja, hij is al dood.’
‘Was ie dan al oud? Nee hè, dat denk ik niet.’
– ‘Nee,… ik denk het ook niet…’
‘Is dit dan zijn poot? Van zijn been?’
– ‘Ja, dat klopt.’
‘Heet dat een stok?’
– ‘Nee, dat is een bot.’
‘Eet dan ook iemand zijn kop?’
– ‘Eh,…’
‘Misschien hebben ze die er dan wel afgesneden en dan eet iemand de binnenkant!’

Ik was even bang dat ze het niet wilde eten, maar ik bleek zelf degene te zijn die het wilde laten staan.