Ik heb persoonlijk een vrij grote hekel aan WhatsApp. Als ik een vraag aan iemand stel en ik moet 6 dagen wachten op een reactie (waar ook nog eens geen antwoord in staat), dan hebben mijn ogen spierpijn van het rollen. Het zal ongetwijfeld de reden zijn dat WhatsApp bij veel mensen geliefder is dan telefoneren, want als je zin hebt om sommige dingen straal te negeren, dan doe je dat gewoon.
Maar ja, dan probeer ik een speeldate met mijn kind te regelen in het weekend of een vakantie en dan blijkt dat soms onmogelijk. Ik weet inmiddels precies welke mensen meteen een bericht terugsturen en de afspraak in 2 minuten is geregeld, en welke mensen een groot ontmoedigingsbeleid voeren. Maar eer ik daar achter was, had ik er 300 grijze haren bij.
En toch is er één iets aan WhatsApp waar ik echt van hou: De groepsapp van de klas van mijn dochter. En ja, ik weet het, daar ben ik ook al uniek in. Het is een trend om juist dié groep te haten. Want: ‘Je kijkt even tien minuten niet op je telefoon en je hebt 150 gemiste berichten’.
Maar toch: I love it!
Er wordt regelmatig om hulp gevraagd aan de ouders. Hoeveel fijner is het om niet te hoeven reageren op een oproepje voor luizenmoeder? Dat durf ik niet als het me op het schoolplein persoonlijk wordt gevraagd door de dominante klassenmoeder tegen wie ik geen nee durft te zeggen ?.
En wauw, de foto’s die binnenkomen via de groepsapp! Als er leuke activiteiten zijn waar we niet bij mogen zijn, dan voelt het toch alsof ik weet hoe het was. Zelfs al zijn het soms 120 wazige foto’s waarvan er 110 hetzelfde lijken, maar nou en? Het zijn foto’s van mijn kind! (of 119 van haar klasgenootjes, maar dan nog!)
We kregen een kalender met de meeste dingen die in het schooljaar worden georganiseerd en ik probeer dingen die via de nieuwsbrief binnen komen ook meteen in mijn agenda te zetten, maar een appje om 8 uur ’s avonds die zegt dat we niet moeten vergeten om morgen een bord en bestek (of wat dan ook!) mee te nemen, lees ik heel dankbaar (want uiteraard was ik het anders vergeten).
Mijn kind was een keer een voor haar belangrijk stuk speelgoed kwijt. De invaljuf was niet geïnteresseerd in mijn vraag of ze misschien wilde kijken of ze het kon vinden, dus ik deed een oproepje op de klassenapp. Velen zullen me erom vervloekt hebben, want jemig, wéér een nutteloos appje van zo’n moeder die dingen gewoon beter moet organiseren!
Maar de volgende dag kreeg ik een berichtje terug van een moeder die zich al had afgevraagd waarom haar dochter zo’n vaag verhaal opstak over hoe ze aan het nieuwe stuk speelgoed kwam. Had ik het niet gevraagd, dan was het stuk speelgoed voor altijd spoorloos, want elke ouder van de kinderen in de klas het persoonlijk vragen doe je immers ook niet.
Oké, er zijn mensen die overal op reageren met een lang verhaal over waarom ze niet kunnen helpen. Of mensen die grapjes maken die niet grappig zijn. Of mensen die een hekel hebben aan de groepsapp en dat vrij duidelijk uiten. Maar van mij mag het zwembad (of elke andere hobbyclub) ook wel een berichtje sturen als het kerst blijkt te zijn en het dus niet door gaat (been there done that ?).
Ga ik ondertussen even een cursus zelfstandig nadenken volgen ?.