Toen mijn meisje anderhalf was, kreeg ze haar eerste oppas. Dat was duidelijk schrikken. Ze moest flink huilen bij het afscheid nemen, maar na drie keer had ze door dat het de liefste oppas van de wereld was en ging afscheid nemen zonder problemen.
Toen ze twee was en naar de peuterspeelzaal ging, vond ze het ook daar prima. Nieuwe plek, onbekende juf, geen van de kinderen die ze kent? Maakte haar niets uit! Ze zat er twee jaar met plezier en nam elke keer zonder problemen afscheid van me.
Toen ze vier was en naar school ging, ging het net zo. Ze had het geluk dat ze vier kinderen uit haar klas al van de speelzaal of van de speeltuin kende en het was helemaal fijn dat ze tegelijkertijd startte met twee vriendinnetjes.
Ik moest nog even wat wegslikken die eerste dag (oké, dagen), maar kindlief was zo gewend.
En toen was het kinderboekenweek met als thema ‘Gruwelijk Eng’. Alle kinderen mochten verkleed komen en voor de school startte, zouden er nog wat optredens op het schoolplein zijn.
Stonden we daar, op een schoolplein vol enge kinderen. Vampieren, heksen, haar beste vriendje als Dracula. Dat ze zelf als draak was hielp niet per se, maar haar juffen als heks? Huilen! Gelukkig had de juf haar puntmuts en dito neus in de klas al afgedaan, want ik moest mijn meisje huilend bij haar op schoot achterlaten.
Niet veel later was het Sinterklaas. Eerst rommelpieten op het dak (en de klas overhoop). Toen de goedheiligman met zijn pieten in haar klas. Er waren veel spannende momenten na elkaar. School leek niet echt veilig meer en er ging geen ochtend voorbij zonder huilen: ‘Ik wil niet dat je weggaat! Ik wil met je mee!’ Vastklampen, aan mijn nek hangen, me huilend narennen in de gang. Van mij mocht ze steeds weer een nieuwe knuffel, maar ik liep wel verder richting buitendeur. En als het echt niet lukte gaf ik haar over aan de juf (die dan later zei dat het meteen weer goed was hoor, toen jij eenmaal weg was).
Ik begon het afscheid ook steeds zwaarder te vinden. Eind januari was er nog niets verbeterd, eerder verslechterd. Soms kwam ze bij het ophalen huilend naar me toe rennen en zei dat ze tegen de juf had gezegd dat ze naar huis wilde, maar dat mocht dan niet. Het brak mijn hart.
Of dan dacht ik dat we goed afscheid namen, zonder huilen, maar dan zei een moeder tien minuten later dat ze toch nog was gaan huilen omdat ik niet nog een keer omkeek. Ik kan je vertellen dat ik die dag met een nog grotere knoop in mijn maag doorbracht.
Toen de klassenouder tussen neus en lippen door vertelde dat ze mijn dochter vaak zo timide vond, heb ik de juf gevraagd of het wel goed ging op school. Is er iets wat ze niet leuk vindt? Waarom wil ze alleen maar naar huis? Nee hoor, er was niets. De klassenouder zag haar alleen maar op van die spannende ochtenden als zij daar ook bij waren, maar ze is gewoon vrolijk op school.
‘Weet je, je moet ’s morgen gewoon even met haar spelen, dan een knuffel geven en gewoon gaan. Geef haar maar over aan mij.’
Ik besprak het met mijn kleuter: ‘De juf wil dat ik je aan haar over geef als we afscheid nemen.’
‘Maar dat wil ik helemaal niet!’
Ik vroeg haar wat ze zelf graag zou willen om goed afscheid van me te kunnen nemen. Ze bleek dat verrassend goed te kunnen vertellen: ‘Ik wil een kus, een knuffel, dan neusje neusje en dan knipogen geven!’
We pasten het de volgende dag toe en het afscheid verliep vanaf dat moment prima! Ik zag nog wel de onrust van het feit dat ik weg zou gaan, en af en toe rende ze toch achter me aan, één keer moest ik haar toch overgeven aan de juf, maar verder ging het best goed.
Tot gisteren.
We zijn nu een maand verder en gisteren en vandaag kreeg ik een kus.
Omdat ík dat graag wilde.
De rest van het ritueel leek niet meer te bestaan.
‘Ik ga niet meer zwaaien bij het raam hoor, ik blijf gewoon zitten. Nou, ga maar hoor mama, dahag!’
Door een medemoeder moest ze even later gewezen worden op het feit dat haar mama voor het raam stond en hoopte op een zwaai.
Ik ben bang dat ik vanaf nu degene ben die huilend en me vastklampend afscheid ga nemen.
Bij wie mag ik even op schoot?
