Vorige week zette mijn peuter na het zien van een sinterklaasaflevering van Het Zandkasteel haar schoentjes voor de verwarming.
‘ ‘woon even kijken of Sinterklaas komt!’
Ik zei dat mama altijd cadeautjes in haar schoen stopt, weet je nog? Maar alleen tijdens Sinterklaastijd, en dat is het nu nog niet.
Ze geloofde niet in mijn woorden. En wel in die van de Sint. ‘We gaan ‘woon even kijken of Sinterklaas komt!’

We hebben onze hond in moeten laten slapen en ook daar wil ze niet aan.
‘Kijk, ze heeft al oogje open!’, riep ze toen we afscheid namen. ‘Ze wordt weer wakker!’
Toen ik later echt even verdrietig werd, riep ze dat we haar toch gewoon weer op gaan halen. En dat ze heus wel weer haar oogjes open doet! ‘Ze wordt ‘woon weer wakker hoor!’
‘Nee lief, ze doet haar oogjes niet meer open, ze wordt niet meer wakker.’
‘ ‘Woon even kijken oké?! ‘Woon even kijken!’

Eerst dacht ik nog dat ik geen boekjes nodig had om haar uit te leggen wat dood gaan is, gewoonweg omdat zij er geen last of verdriet van had, net zoals ze dat niet nodig had na het zien van dode muisjes, vogeltjes en slakken. Het voordeel van zo jong zijn, dacht ik. Maar vandaag weet ik dat dat anders is. Ík heb het nodig dat ze gaat begrijpen wat dood gaan is, want ík vind het te moeilijk als ze steeds doet alsof onze hond nog gewoon terug komt.

Twee dagen na haar dood leert peuter ineens fluiten. He-le-maal blij is ze. Nu kan ze ook onze hond fluitend bij haar roepen! Ze is er niet meer hè meisje, ze komt ook niet meer.
‘ ‘Woon even ophalen oké?’
?