‘Mag ik een snoepje?’
– ‘Nee, je hebt genoeg gesnoept, maar als je honger hebt mag je nog wel een boterham.’
‘Mag ik een ijsje?’
– ‘Nee. Wel een boterham. Wat wil je er op?’
‘Mag ik een spekje?’
– ‘Nee! Je mag WEL een boterham!’
‘Oké’
– Wat wil je op je boterham?’
‘Chipjes!’

Cliché maar waar: ik hou van niemand zoveel als van mijn dochter. Het scheelde maar weinig of ik had haar nooit gekregen en ik ben verschrikkelijk dankbaar dat ze er toch is. Ik ben zó verliefd op dat kleine lieve meisje!
Maar.
Ik vind (alleenstaand) moederschap een enorme sneltrein. Ik heb er moeite mee om tijd te pakken om stil te staan en te zien wat ik heb. Er moet continu zoveel. Huishouden (en dat doe ik al amper), spelen en dingen ondernemen met mijn peuter. Boodschappen. Het continue opruimen. Vragen en verzoeken van mijn peuter die de Zellufdoen-fase achter zich heeft gelaten en wil dat ik weer alles voor haar doe. En dat doe ik soms ook, omdat ik weet dat de dag nog lang is en ik nog vijfduizend andere battles tegen zal komen.

Er lag gisteren sneeuw. Ik werd er gewoon boos over: ook dat nog! Word ik ook nog verplicht om mee naar buiten te gaan! Moeten we ook nog sleeën! En vast óók nog een sneeuwpop maken! Ik wil het niet!

Ik schreef er iets over op social media en kreeg een reactie dat je nou eenmaal niet alles leuk kunt vinden.
Ik realiseerde me dat ik even weinig leuk vind aan het moederschap (behalve dan duizendtriljoen kusjes en knuffels geven!). Alles is me al snel teveel en te zwaar. Bij een vraag van mijn kind denk ik regelmatig: wat is er nú weer? Wat moet ik nú weer voor je doen?
Vreselijk ja, dat vind ik ook.

Afgelopen jaren ben ik mezelf een beetje kwijt geraakt. Wat ik wil, lijkt niet meer belangrijk. Maar als het wel belangrijk is,… wat wíl ik dan eigenlijk?
Niet zo lang voor ik zwanger werd was ik depressief omdat er van alles in mijn leven mislukte. Een van de grootste desillusies was het moeten stoppen met een opleiding die ik heel leuk vond. De kater zit er nog steeds. Wat ik graag wilde is niet gelukt. Waar ik echt gelukkig van werd is mislukt.
Ik moet weer nieuwe dromen gaan ontwikkelen, maar ik vind het lastig om daar tijd en rust voor te vinden. Overdag is er altijd de afleidende peuter, ’s avonds ben ik te moe en slaap ik vaak vroeg.

Maar eerlijk is eerlijk: ik durf het ook niet goed. Nieuwe dromen maken betekent immers ook nieuwe kansen op mislukken. En bij die gedachte alleen al,…