De afstand tussen kleuter en mij als:
– ze iets wil aangeven: ver genoeg om op te moeten staan om het aan te pakken.
– ik haar haar wil kammen: ongeveer 1,5 meter.
– ik haar moet helpen aan te kleden: 6 meter.
– ze me iets wil laten zien: 1 mm van mijn oogbol vandaan.

?

Kleuter: ‘Overdag is hij Bollo, ’s nachts is hij een man.’

Veeg me op! ???

Ik: ‘Er is straks een disco. Weet je wat dat is?’
Kleuter: ‘Ja natuurlijk weet ik dat!’ *oogrol*
Ik: ‘Maar die is pas als jij normaal gezien naar bed gaat.’
Kleuter: ‘Nou ja, dat is pas echt raar! Een disco in de nacht!’

Ik hoop dat ze deze mening over een jaar of 12 nog steeds heeft ?.

Aan het begin van het schooljaar ging mijn kleuter al eens eerder op schoolreisje. Naar een plek waar ik vaker met haar was geweest. Achttien kilometer van huis. Ze gingen maar anderhalf uur EN ik ging mee! Sterker nog, ik reed er met een stel kinderen zelf heen. Peanuts dus. Voor mij.

Vandaag ging mijn kleuter een hele dag op schoolreisje. 55 kilometer van huis. We zijn er nog nooit geweest en,… ik mocht niet mee. Geen enkele ouder mocht mee.

Kleuter maakte zich nergens zorgen over. Niet dat ze misschien bij een volwassene in een groepje kwam die ze niet kent. En die háár niet kent. Waarvan ze niet weet of het klikt. Niet dat ze op een plek komt waar ze nooit is geweest. Niet dat ze misschien wel te warme kleren aan heeft. Of te koude. En geen regenkleding mee heeft. Niet dat ze misschien wel te weinig extra eten mee heeft. Of teveel, zodat haar rugzakje zwaar is. Niet dat ze misschien het groepje kindjes waar ze in zit kwijt zal raken. Of haar juf.
Mijn kleuter maakte zich nergens zorgen over. Ze was alleen maar blij. Ze ging immers met de bus. De bus!! Een hele grote!
Het bleek ook nog een dubbeldeksbus te zijn. Eentje met geblindeerde ramen! Hoe cool! Nou ja, voor de ouders niet, want je ziet niet waar je kind zit, dus moet je maar gewoon tien minuten zwaaien en hopen dat je ergens een keer oogcontact gemaakt blijkt te hebben.

Een ervaren ouder leerde de truc dat je je mobiel met camera tegen het raam moest plaatsen, dan kijk je zo naar binnen. Er werd door ouders flink heen en weer geroepen als er weer een kind gespot was. Jammer voor mijn kind, die boven wilde zitten, maar voor mij fijn: ze zat beneden, en dus kon ik haar ook vinden. Grote smile op haar gezicht, naast haar vriendinnetje, beginnend aan haar eerste zakje knijpfruit, klaar voor het grote avontuur.

Mama moest even een brok in haar keel wegslikken toen de bus weg reed.
Een medemama die afleiding ging zoeken op haar werk vroeg wat ik ging doen. Ik had nog geen plannen.
‘Misschien maar gewoon emo-eten’, zei ze.

Ik hou van haar manier van denken. Op naar de chocola!

‘Mama, het kastje met de gevaarlijke spullen stond nog open! Ik heb het snel dichtgedaan!’

Mooi, dit is mijn cue om de kastbeveiliging er af te halen.

(Al kon ze het kastje al zelf openen toen ze twee was ?)