Mijn kind is nogal een snelle. Ze liep al met vijf maanden rond de tafel en met een jaar klom ze in de speeltuin op moeilijke touwtrappen naar de hoge glijbaan waar ze ook nog eens alleen af wilde (en kon). Ja mama’s met boze blikken, ik hoef ècht niet meer te helpen! (maar dat zagen ze pas als mijn kind behendig en levend weer beneden kwam).
Ik vond het zó jammer dat ik mijn baby’tje al zo snel kwijt was. Die schattige fase waarin ze alleen maar liggen te slapen (wat is dat? mijne deed dat amper!) of lief liggen te spelen in de box (wat is dat? mijne wilde niet in de box) en waarin je hele dagen kunt knuffelen met dat kleine poppetje (knuffelen? mijne wilde alleen maar op pad).
Maar natuurlijk was ik ook apetrots op wat ze kon. Net zoals ik apetrots zou zijn als ze het pas leerde met 3,5 jaar. Want alles wat je kind nieuw leert is toch fantastisch, wanneer dan ook?
Ik merkte al snel dat ik op moest passen met dat trots zijn. En dat je beter nooit kan vragen hoe oud het kind van een ander is als je ziet dat jouw kind ongeveer even oud is.
Er lijkt een soort filter te bestaan die de dingen die je zegt vertaald naar iets heel anders.
‘Hoe oud is jouw kind?’ wordt meestal door de ontvanger gehoord als: ‘Jouw kind is net zo oud als mijn kind hè. En jouw kind doet dat nog niet! Mijn kind is dus beter!’ De afkeurende en arrogante blik wordt er automatisch ook bij gezien.
Het vergelijken van kinderen is heerlijk! Geweldig toch om te zien hoe uniek jouw kind is?! Of het nou meer of minder kan dan de ander. Het is toch alleen ànders? En dat is toch prima?
Wat betekent het als je meteen denkt (want dat zijn toch echt jouw gedachten!) dat jouw kind ‘slechter’ is als het nog niet hetzelfde doet als het kind van een ander?
Als jij onzeker bent, maakt dat mij toch niet automatisch arrogant?!
Ik kreeg bijna het gevoel dat ik me schuldig moest voelen dat mijn kind al zoveel kon. Ik mocht er niets over zeggen (want dan schepte ik op) en moest continu benadrukken dat het echt belachelijk was dat ze nu al zoveel kan. Hoe vaak ik wel niet zei: ‘Maakt toch niet uit dat jouw kind dat nog niet kan? Lekker op zijn eigen tijd laten doen hoor!’ Ik vind het niet meer dan logisch, maar mensen lijken het altijd te willen horen.
Wat een verademing als er eens een vader (of een relaxte moeder, maar ècht minder vaak!) naast me stond: ‘Kan jouw kind al lopen? Wauw! De mijne is even oud, maar nog lekker lui’. Heerlijk! Konden we daar gewoon een ontspannen gesprek over voeren! En kon ik gewoon jaloers zijn op hun baby’tje die nog zo lekker baby is!